Terugblikje Geheugenkoor Alkmaar
9 september 2016
De middag staat in het teken van afscheid. Hoewel het deze dagen nog hoog zomerweer is, zingen we het lied Het is weer voorbij die mooie zomer. En hoewel hij vanmiddag nog de sterren van de hemel speelt, nemen we afscheid van Mark. Mark heeft zijn droomhuis gevonden in Almere en gaat verhuizen. Een prachtig huis, vier verdiepingen hoog, ruim plaats voor zijn vleugel en een grote lichtkoepel. Dus als hij na het spelen op de bank ligt na te genieten, heeft hij een heerlijk zicht op de wolken en de sterren. Het is alsof Loek dit voorvoeld heeft. Hij heeft net een lied geschreven en gecomponeerd getiteld Wolken:
Ik lig op mijn rug in de zon.
Ik zou willen dat dit blijven kon.
Witte wolken dichtbij,
die vertellen mij wat ik niet weten kon.
Om het lied en het gitaarspel goed te kunnen horen is Mark even op een stoel aan de andere kant van de zaal gaan zitten. Na het applaus wil hij weer teruggaan naar zijn plekje achter de piano. Maar Riet lacht hem toe: “Je dacht toch niet dat je zelf je afscheidslied moest spelen.” Want Els heeft speciaal voor hem een tekst geschreven op de melodie van Zij dronk ranja met een rietje van Johny Lion.
Zie hem spelen op zijn krukkie
Lekker stukkie,
’t is een liedje met een lach
Dat ik hoor sinds ik hem zag
Sinds ik hem zag
Een treffende tekst die iedereen met veel plezier meezingt. En ja, dan mag Mark terug naar zijn ‘krukkie’!
Ans heeft ook nog een verrassing voor Mark. Speciaal voor hem zingt ze het lied Ik zou je het liefste in een doosje willen doen (tekst Annie M.G. Schmidt, muziek Cor Lemaire) Loek zit naast haar en begeleidt haar op de gitaar. Als ze zingt en dan strijk ik je zo zachtjes langs je haren, strijkt ze Loek over zijn haar. Maar als het lied uit is, staat ze kordaat op en loopt naar Mark en strijkt hem over zijn haar. Tja, ze heeft het lied tenslotte voor hem gezongen!
Ter introductie van het lied Klein vogelijn op groene tak, maken Mieke en Gertje vogelgeluiden met muziekinstrumentjes. Eén instrumentje geeft een heel zacht geluid. Horen jullie het goed, vraagt ze. Nee, antwoordt Nel ad rem. Eerst even naar Beter Horen!
Margriet zorgt ook voor een vrolijke noot. Zij is in de pauze naar buiten gegaan. Als we net zijn begonnen gooit ze de deur open en vraagt luid “Ben ik al aan de beurt? “ “Nee Margriet, je bent niet aan de beurt. Maar kom gauw binnen!” Als we het lied Ze zong zo mooi de tweede stem gezongen hebben, is ze wel aan de beurt. Ze draagt het gedicht Herinnering voor van Annie M.G. Schmidt. In het gedicht wordt gesproken over mitaines. Mitaines? Wie weet nog wat mitaines zijn? Niemand? Het zijn vingerloze handschoenen. Die kennen we wel!
Na het zingen van nog een paar leuke canons is ook deze zangmiddag weer voorbij.
Groet,
Marja Ruts
Wolken
Tekstdichter en componist: Loek Braber
Ik lig op mijn rug in de zon.
Ik zou willen dat dit blijven kon:
Witte wolken dichtbij,
Die vertellen mij
Wat ik niet weten kon.
Ik lig op mijn rug in het gras.
Ik zou willen dat het altijd zo was:
Stilte om me heen,
Maar ik ben niet alleen,
Want jij ligt naast me in ’t gras.
Alles verandert voortdurend.
Wat ik net zag is voorbij.
Wolken verand’ren als mensen,
Net als zij zo doen ook wij!
Ik lig op mijn rug in de zon.
Ik zou willen dat dit blijven kon:
Witte wolken dichtbij,
Die vertellen mij
Wat ik niet weten kon.
Ik lig op mijn rug in het gras.
Ik zou willen dat het altijd zo was:
Stilte om me heen,
Maar ik ben niet alleen,
Want jij ligt naast me in ’t gras.
Afscheidslied voor Mark
Melodie: Zij dronk ranja met een rietje, bekend van Johny Lion
Tekst: Els Bijpost
Oorspronkelijke
tekst en muziek: Thore Skogman,
Nederlandse tekst: Lodewijk Post (Gerrit den Braber), 1965
Kijk wie loopt daar door het park
Dat is Mark
Zie hem tikken op zijn knie
’t is een man met fantasie
Er ontstaat een melodie
Na die muzikale dromen
Thuis gekomen
Gaat hij zitten op zijn kruk
En speelt stralend van geluk
Een prachtig stuk
Refrein:
Pianisten in Parijs en in Turijn
In Helsinki en Londen en Berlijn
Waar ik op de wijde wereld was
Ze mochten er wel zijn
Maar zo’n mooie man als Mark die is uniek
Dat hij weggaat stemt me wel melancholiek
Want hij speelde voor ons koor steeds weer de prachtigste muziek
Zie hem spelen op zijn krukkie
Lekker stukkie
’t is een liedje met een lach
Dat ik hoor sinds ik hem zag
Sinds ik hem zag
Refrein:
Pianisten in Parijs en in Turijn
In Helsinki en Londen en Berlijn
Waar ik op de wijde wereld was
Ze mochten er wel zijn
Maar zo’n mooie man als Mark de is uniek
Dat hij weggaat stemt me wel melancholiek
Want hij speelde voor ons koor steeds weer de prachtigste muziek
Neem ze mee die mooie liedjes
Melodietjes
Maak weer andere mensen blij
Lieve Mark nog heel veel dank
Je bent een kei!
Herinnering
Tekst Annie M.G. Schmidt
Uit de bundel Die van die van u
Ik heb jou eens ontmoet in achttien zeven
Of achttienhonderdacht, zo ongeveer;
In elk geval was ’t in een vorig leven,
En aan je ogen kende ik je weer.
We waren toen ook twintig en ik zag je
In ’t roefje van de schuit naar Overschie.
Je hebt nu weer precies hetzelfde lachje,
Alleen zit je nu naast me in lijn drie.
Je bent wel erg veranderd in die jaren;
Je droeg toen niet zo’n blauw confectielor,
Je had een kniebroek aan en lange haren;
Je had nog een geweten en een snor.
En ik .. ik droeg een luifelhoed met rozen …
Ik sloeg m’n ogen aldoor zedig neer.
Ik had mitaines aan … en kon nog blozen.
Dat kan ik nu helaas niet meer.
Is er dan niets hetzelfde gebleven,
Ja toch, die kleine primula’s in ’t groen!
En ook de ene zeemeeuw is nog even
Statig en zilverwit en rank als toen.
Wat doet het er dan toe of alle dingen
Veranderd waren en wijzelf het eest,
Jouw ogen en de geur van seringen
Zijn altijd door hetzelfde geweest.
Adieu, tot over honderd zoveel jaren,
Dan zit ik naast je in de stratosfeer.
Je beeld kan ik zolang niet meer bewaren,
Maar aan je ogen ken ik je wel weer.